Een gedicht is een taalconcentraat, elke punt telt. Voor Harry Steenvoorden, docent Nederlands aan het mboRijnland, een goede reden om voor de vierde keer het PoëzieParkoers uit te zetten. Studenten gezondheidszorg en welzijn kregen onder andere een workshop van stadsdichter Marianne van Velzen en gingen vooral zelf aan de slag met het thema: Dit is mijn plek, hier ben ik thuis.
Vrijdag 17 januari werd het Poëzeparkoers feestelijk afgesloten met een declamatiewedstrijd en de bekendmaking van de jury- en publieksprijs voor de 29 deelnemende studenten. Ieder vulde het thema op zijn of haar eigen wijze in. Volgens Harry Steenvoorden is het niet eens zo heel moeilijk om studenten aan het dichten te krijgen. “In het begin is er natuurlijk wel wat weerstand, en dan zeggen ze: wat hebben we daar aan? Maar doordat we er over blijven praten komt er op een gegeven moment een omslagpunt. Een bijna magisch moment en dan komen er uiteindelijk de mooiste gedichten uit.”
Aan stadsdichter Marianne van Velzen de lastige taak een winnaar aan te wijzen. “Ik let erop of een gedicht me raakt, me soms op het verkeerde been zet. Er waren wel vijf of zes gedichten die ik echt goed vond, maar een was voor mij echt de beste.” Winnares Neheh Bagura was helaas afwezig en kon niet zelf haar prijs en het bijbehorende applaus in ontvangst nemen.
Een reportage van verslaggeefster Gerry van Bakel over de afsluiting van PoëzieParkoers2019 op mboRijnland.
Het publiek had vooraf al een keuze mogen maken en het gedicht van Lucifer, een pseudoniem van Wouter Zandbergen, met de titel De hel. Een heel persoonlijk gedicht waarin hij zijn leven beschrijft waarin veel vriendschappen kapot zijn gegaan. Hij schrijft over zijn zusje die een zeldzame botafwijking heeft en zijn eigen autisme. Toch noemt hij het zelf geen depressieve tekst in zijn gedicht. Wouter zit in de schakelklas en wil volgend jaar graag naar de politieschool. Hij had niet verwacht dat zijn gedicht tot beste zou worden gekozen door zijn medestudenten. “Ik heb mijn gedicht ook laten lezen aan mijn vroegere vrienden en hen vertelt dat ik dit gedicht vandaag zou voordragen.”
De eerste prijs voor beste declamatie ging naar Dominique Boormans. Zij schreef ook een heel persoonlijk gedicht, gericht aan haar moeder die op de eerste rij zat. “Ik wist meteen dat mijn gedicht over haar zou moeten gaan. Mijn vader is jong gestorven en mijn moeder heeft alles voor mij gedaan. Zij is echt mijn thuis. Het was bijzonder dat ze in de zaal zat. Ik zag dat ze een traantje in haar ogen had toen ik mijn gedicht voordroeg.” Na het mbo wil Dominque graag rechten gaan studeren en ook doorgaan met gedichten schrijven.
Zowel Steenvoorden als Van Velzen denken dat het schrijven van poëzie en het voordragen van de eigen gedichten een goed onderdeel is van de opleiding van de mbo-studenten. Van Velzen: “Je leert je goed uitdrukken en dat kan ook van pas komen bij een sollicitatie.” Een gedicht als sollicitatiebrief is in ieder geval wel origineel. “Ik zou zo iemand dan meteen uitnodigen voor een gesprek. Ik werk volgend jaar graag nog een keer mee aan het poëzieparkoers, dat kan nog net voordat mijn termijn als stadsdichter afloopt. Ik breng overal graag mijn voorliefde voor poëzie onder de aandacht.”
Mijn plek was…
Dit was de deuropening
Dit was waar ik dingen zou plaatsen
Dit was mijn badkamer
Dit was de spiegel waar ik doorheen keek
Dit was de plaats onderaan de trap
Dit was waar ik niet sliep
Dit was waar mijn hoofd schreeuwde tot het buiten adem was
Dit was mijn rugzak waar ik papier in bewaarde
Dit waren de woorden die ik niet geschreven heb
Dat waren de slapeloze nachten
Dit was mijn plekNeheh Bagura
