‘Popronde is géén wedstrijd’. Het zinnetje staat achterop het handige informatie-foldertje mét speelschema; heel onopvallend eigenlijk. Popronde is ‘het grootste reizende festival van Nederland’ beweert het foldertje. En toch zou je er zomaar niets van kunnen merken. Ruim dertig bands speelden donderdagavond in Leidse café’s, restaurants, een cultuur- en een muziekcentrum, een platenzaak; van 19.30 uur tot laat in de nacht.
Popronde heeft geen schreeuwerige banieren, geen tentenkampen, geen grootse buitenpodia. Popronde heeft wél een puik aanbod aan ‘nieuwe bands’ en een eigenlijk bescheiden aanwezigheid op straat: een ‘gepimpte’ caravan voor De Waag en bij de deelnemende zaken een straatbord. En een duidelijk idee wat de Popronde is: kennismaken met (nog onbekende pop)muziek. Dan heb je dus goede informatie nodig over wie, wat, waar speelt en dat doet Popronde dan ook.
Het is ook maar goed dat het geen wedstrijd is. De bands die wij zagen, verslaan allemaal met gemak de feestmuziek die Leiden overspoelt tijdens de grootschalige feestdagen. De talloze cover- en makkelijk luisteren-bands zijn donderdagavond vervangen door vaak enorm energieke muziek, die – eerlijk is eerlijk – niet altijd een breed publiek zal aanspreken. Het rockt, swingt en spettert van enthousiasme.
Je staat er van te kijken hoe het toch mogelijk is een band in een café te laten optreden en er ook nog ’s zóveel mensen naar te laten kijken, luisteren, en een biertje te laten drinken. De twee dames en één heer van Lakshmi, bij Meneer Jansen, knalden van het podiumpje af een stampvol café in. Dan vraag je je af of er überhaupt nog iets aan drank besteld kán worden. Bij De Uyl Van Hoogland kon dat nog wel, alhoewel het tijdens het swingend-jazzy optreden van Eleanor Coco snel vol liep. De barkeeper zag in elk geval wel veel nieuwe gezichten.
De Popronde is ook voor de podia interessant. Door de gratis toegankelijke bands loop je nog ’s ergens binnen. Popronde geeft iedereen een alibi. Het publiek is dan ook gemengd, zowel jonger als ouder. Of je nu in Dranklokaal De WW de snoeiharde rock van tweemansformatie Icky Pack hoorde – goed! -, of buiten naast de Waag de aanstekelijke pop van The Brahms, of bij Gebr. De Nobel binnen het jachtig gespeelde The Cure-achtige geluid van The Homesick: prima.
De rondreizende staalkaart van de Nederlandse popmuziek geeft de liefhebber weer moed. Leiden heeft met z’n vele café’s het hele jaar door een uitmuntende voedingsbodem voor optredens als deze. Maar voor de verrassingen van Popronde wordt het aftellen tot volgend jaar rond deze tijd.
