Met regelmaat wordt me gevraagd om een Hakketak over mijn eigen man, Hans Verbiest, te schrijven. Leidser zijn dan hij kan bijna niet en hij is bij velen (nog steeds) bekend als marktkoopman en de tuinman met de snor.
Sja….zou ik dat wel doen? Hans is wél een man die graag midden tussen mensen is maar liever niet met een spotlight op hem gericht. Maar eigenlijk weet Leiden juist daarom niet zoveel van hem. Omdat ik een geintje met hem uit wilde halen, ging ik er toch voor zitten.
Geboren en getogen Leidenaar
Hans werd geboren aan de Rijn- en Schiekade op nummer 139 als derde takje aan een tuinliedenboom. Zijn opa was ooit met een dahliakwekerij begonnen op de Floralaan en later met kwekerij en al verhuisd naar Rijn- en Schiekade 141. Dat is het hoekje waar nu B&B Dependance gevestigd is. Op die grote tuin rondom dat huis leerde Hans al heel jong dahlia’s knoppen en in de winters, lekker in de warme kas, de kuipplanten van diverse welgestelde Leidenaren verzorgen die daar op abonnement in de winterstalling stonden. Zo’n service bedenk je vandaag de dag niet eens meer! Opa hield zich ook bezig – samen met de vader van Hans en enkele medewerkers – met het aanleggen en onderhouden van het groen in Leidse hofjes en particuliere tuinen. De zaterdagse warenmarkt waar de eigen gekweekte dahlia’s, tuinplanten en heesters verkocht werden, groeide uit naar een wekelijks ambulant minituincentrum. Op drie jaar na (lees www.francineverbiest.nl/1977/12/18/97-jaar-op-de-markt) werd de ‘Verbiest-kraam’ wekelijks 100 jaar lang uitgestald.
Grotere groene vingertjes
Hans ging na de basisschool naar alle vormen van het groene onderwijs. “Eigenlijk baal ik van al die kleine tuintjes en dat ik zo eenzijdig ben opgeleid,” klaagde hij in onze verkeringstijd tegen mij. Maar ja, in onze generatie was het vanzelfsprekend dat je in het spoor van je ouders trad. Toch klom Hans een takje hoger in de boom. Hij startte, samen met mij voor zijn PR en administratie, zijn eigen hoveniersbedrijf in aanleg en onderhoud van grote projecten. Voor de herkenbaarheid bedachten we de slogan: ‘Hans Verbiest, dat zit wel snor‘. Dat was letterlijk en figuurlijk een inkopper die vandaag de dag af en toe nóg tegen hem gebezigd wordt.
Hij-Ik-Wij
Vaak wordt ons gevraagd: “Meer dan 40 jaar getrouwd, hoe doe je dat?” Het geheim: “Er is een Hij, een Ik, en zeker ook een WIJ. Hans is de stabiele, rustige factor. Die credits wil ik hem graag geven. Ik ben meer van het Wíl ik doen, nú doen, dóén-dóén-dóén!” Er was een basisinkomen voor ons gezin door Hans met zijn inmiddels succesvolle hoveniersbedrijf en ik zorgde voor de spanning en de speelse elementen met achtereenvolgens mijn zeven jaar bloemenwinkel, 12 jaar motorrijschool, 13 jaar meubelzaak tot nu toe en de alweer twee jaar bestaande verhuurmakelaardij. Bij al mijn bezigheden heeft Hans me altijd zakelijk geadviseerd en op alle fronten gesteund. Juist omdat hijzelf nooit loskwam van de gedachte dat zijn koers min of meer in zijn wiegje voor hem uitgestippeld was, gaf hij onze twee kinderen alle vrijheid voor eigen keuzes. Die ze ook maakten zodat Hans zijn hoveniersbedrijf in 2005 verkocht om daarna full-time met mij in de meubelhandel te gaan.
Lekker dan!
En toen ging het pas echt lekker! De marktmentaliteit van Hans met betrekking tot in- en verkoop legde ons beslist geen windeieren! Stad en land zochten we af om de leukste meubelen voor het bedrijf te scoren totdat Hans zei: “Die recessie, het voelt niet lekker, we moeten er wat mee!” Ook dát onderwerp, tot en met de makelaardij waarin je Hans nu ook aantreft, heb ik al eerder omschreven. Lees het hier: www.francineverbiest.nl/2015/02/01/goh-13e-jaar.
Verder Glibberen
Het gaat hier om Hans en hoe hij denkt. Hij is geen man die stug aan vaste principes hangt. Frisse input, andere ideeën? Zodra hij er wat in ziet is hij je fan. Maar toen we een tiental jaren geleden vanuit de Merenwijk serieus gingen onderzoeken of Utrecht, Maastricht of Antwerpen wellicht een woon-werk plekje in het centrum voor ons hadden, werd hij een beetje zwijgzaam. “Hier ben ik écht thuis,” zei hij ontspannen, toen we eens op een bankje zaten nabij de Marekerk. Die kerk is zijn ‘familiekerk’ omdat veel Verbiesten erin getrouwd, gedoopt of er vanuit begraven zijn. We vonden een bankje in de buurt met een geschikt huis erachter. Sindsdien kun je ons vanuit je bootje regelmatig langs de Oude Singel zien zitten. Genietend van de gracht, het uitzicht op de Marekerk, alles wat voorbij vaart en een kop koffie praten we elkaar daar bij. Een heerlijke werkdag afsluiting.
Leiden Plus en Min
De stalen Trapjesbrug aan de Jan van Goyenkade is een van zijn liefste plekjes in Leiden. Als kind klom hij daar overheen naar school en keilde steentjes in het water van de Vliet. Hij houdt van alle uitheemse planten in de Hortus, fietst en wandelt graag in Cronesteyn en is trots op Leidse uitbreidingen zoals het Bio Science park. Minder blij is hij met het feit dat mooie oude panden – ten behoeve van de winkels die erin gevestigd zijn – vaak volkomen veranderde gevels hebben. “Die open gaten met zo’n luchtgordijn, ik heb er toch zo’n hekel aan,” verzucht hij met regelmaat. De nieuwbouw van Heerema vindt hij horizonvervuiling gezien vanaf onze Singel en hij is blij dat ‘ie niet dagelijks naar het omstreden ROC gebouw vanuit de Professorenwijk hoeft te kijken. Zaterdag’s is hij beslist eventjes op de markt en op 2 en 3 oktober krijg je hem de stad niet uit!
Waarheen?
Als Leiden verdween, gaat Hans vermoedelijk het land uit. Hij is erg sportief. Doet aan snowboarden, skeeleren, fitness, rijdt graag op z’n mountainbike door de regio en vindt dat z’n Harley van tijd tot tijd nodig even ‘uitgelaten’ moet worden. Het land van zijn keus durf ik niet in te vullen. Hij voelt zich redelijk snel ergens happy, maar ik weet wél zeker dat het Europa zou blijven.
Motto en schoentjes
“Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.” Onze kleinkinderen begrijpen al wat opa daarmee bedoelt. En ‘Als je werk je hobby is, dan hoef je toch nooit meer te werken?’ Dat zijn twee slogans die ik hem al hoor prediken vanaf dat we elkaar ontmoetten in 1971. Hij heeft zich er al die jaren aan gehouden. Hans leest graag in mijn Hakketakjes hoe mensen op mijn vraag: “Wat vind je van vrouwen op hakken?” reageren. Natuurlijk stelde ik hem die vraag ook tussen neus en lippen door deze week. Hij dook snel onder tafel naar mijn voeten en zei: “Pff… gelukkig, ik schrok al.” Die reactie lijkt me voldoende.
Help me!!!
Hans wil niet op de social media. Hij vind het wèl grappig dat ik hem daar MeneerDeMan noem en #HansDieNietTwittert. Maar “Dat ook nog bijhouden? Nee, da’s niks voor mij,” zegt hij erover.
Hij kent jullie echter wel! Doordat ik soms post’s van jullie laat zien en regelmatig over jullie spreek.
Vandaag – 4 maart 2015 – is Hans jarig! Hij is 63 jaar geworden en ik dacht: “Wat zal ik nu eens voor leuks bedenken?” Hans is een nieuwslezer. We ontvangen de papieren versie van het Leidsch Dagblad al jaren en hij leest Sleutelstad uiteraard ook. Hij schrikt zich vast suf als hij zichzelf vandaag als verrassing als Hakketak ziet 😉
Maar wat ik pas écht geinig zou vinden, is als jullie hem feliciteren, per Whatsapp, SMS of mail. Zodat zijn mobieltje de hele dag pingelt. Ik heb zijn Iphone er vannacht expres voor volgeladen hoor!
Feliciteer Hans: 0651260582
hans@verbiestadvies.nl
Hans op Linkedin: www.linkedin.com/profile/view?id=245368233
Hans bij KeypointFrancine: www.keypointfrancine.nl/nl/paginas/over-ons
Waar je Hans vijf dagen per week kunt vinden: www.kijkbijfrancine.nl/adres
